Downloads
- Richtlijn Depressie voor bedrijfsartsen & verzekeringsartsen (NVAB, NVVG en GAV, 2016)
- Achtergronddocument bij de richtlijn Depressie voor bedrijfsartsen & verzekeringsartsen (NVAB, NVVG en GAV, 2016)
- Evidencetabellen bij de richtlijn Depressie voor bedrijfsartsen & verzekeringsartsen (NVAB, NVVG en GAV, 2016)
- Samenvatting van de richtlijn Depressie voor bedrijfsartsen & verzekeringsartsen (nog niet beschikbaar)
Ter informatie
De richtlijn ‘Depressie’ is ontwikkeld voor en door bedrijfsartsen en verzekeringsartsen. Met de integratie van bedrijfsgeneeskundige en verzekeringsgeneeskundige kennis en aanbevelingen in één gezamenlijke richtlijn, vindt onderlinge afstemming plaats en wordt een normenkader ontwikkeld dat door beide beroepsgroepen wordt onderschreven.
Deze richtlijn vraagt van bedrijfsartsen en verzekeringsartsen een actieve en interveniërende
houding. Afwachten tot de depressie tot verzuim leidt is niet acceptabel. De acties van bedrijfs- en verzekeringsartsen moeten gericht zijn op het actief opsporen van risicovolle factoren op
organisatieniveau en het interveniëren op organisatie- en individueel niveau. Deze actieve aanpak
past in het bredere kader van psychische gezondheid en vitaliteit.
Doelstelling van de richtlijn is dat deze leidt tot een beter zorgproces voor de (potentieel)
werkende1 met depressieve klachten; centraal staat de gezondheid van de (potentieel) werkende.
De richtlijn biedt duidelijkheid over werkgebonden risicofactoren voor depressie en geeft
aanbevelingen over preventie van (het risico op) depressie, over diagnostiek en over interventies
om verzuim en instroom in uitkeringen / arbeidsongeschiktheidsregelingen te beperken. De richtlijn is een verdieping voor het domein ‘arbeid en gezondheid’ van de ‘multidisciplinaire richtlijn
Depressie’ (Trimbos, 2013).
1 Werkenden: mensen met betaald werk, zonder onderscheid naar type arbeidscontract (dus ook mensen zonder arbeidscontract, zoals ZZP-ers). De potentieel werkenden zijn degenen die niet werken maar wel kunnen werken of (waarschijnlijk) in de toekomst in staat zijn om te werken. Hierbij kan bijvoorbeeld gedacht worden aan werkzoekenden of mensen die na behandeling en/of herkeuring weer op zoek zijn naar (al dan niet betaald) werk.